Mounjaro – znany również jako Tirzepatide – jest lekiem na receptę, przeznaczonym do kontroli poziomu cukru we krwi u osób chorych na cukrzycę typu 2. Jego dawka zależy od masy ciała i jest podawana w formie iniekcji - wstrzyknięcia podskórnego. Mounjaro należy do klasy leków-agonistów peptydu glukagonopodobnego-1 (GLP-1), które sztucznie naśladują działanie GLP-1 i zależnego od glukozy polipeptydu insulinotropowego (GIP) – hormonów wytwarzanych naturalnie w jelicie cienkim. W 2017 roku – kilka lat przed pojawieniem się leku Mounjaro – został wprowadzony na rynek lek Ozempic o podobnym działaniu hipoglikemizującym, czyli obniżającym stężenie glukozy we krwi. Substancją czynną preparatu Ozempic jest Semaglutyd - analog ludzkiego glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1). Według badań sekwencja aminokwasów Semaglutydu jest w 94% zgodna z naturalnie produkowanym przez organizm hormonem GLP-1. W przeciwieństwie do Mounjaro, substancja aktywna w Ozempicu nie zawiera analogu hormonu GIP i z tego powodu w dalszej części naszego opracowania skupimy się wyłącznie na leku nowszej generacji, jakim jest Mounjaro. Działanie leku Mounjaro odbywa się poprzez aktywację receptorów hormonalnych GLP-1 i GIP, które powodują uwalnianie się insuliny i obniżenie poziomu glukozy we krwi. Wiązanie receptorów GLP-1 i GIP odgrywa również kluczową rolę w tłumieniu głodu i pojawianiu się uczucia sytości. Poprawa kontroli poziomu cukru we krwi i zmniejszone spożycie pokarmów wspomagają utratę wagi u dorosłych osób z nadwagą i otyłością. Oprócz wspomagania utraty wagi, wykazano również, że Mounjaro może potencjalnie obniżać czynniki ryzyka chorób serca, np. wysokie ciśnienie krwi. Chociaż Mounjaro jest przypuszczalnie najskuteczniejszym lekiem odchudzającym i wspomagającym leczenie cukrzycy typu 2, to jednak jest on także obarczony poważnymi wadami. Podobnie jak w przypadku wielu innych leków, stosowaniu Mounjaro towarzyszą działania niepożądane, które mogą powodować długoterminowe problemy zdrowotne. Według danych opublikowanych przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA), do najczęstszych skutków ubocznych w czasie kuracji Mounjaro należą:

• Mdłości
• Wymioty
• Biegunka
• Zaparcia

W cięższych przypadkach u pacjentów mogą wystąpić następujące objawy:

• Uszkodzenie nerek
• Retinopatia cukrzycowa
• Zapalenie trzustki
• Ciężkie reakcje żołądkowo-jelitowe
• Ostra zapalenie pęcherzyka żółciowego

Mounjaro powoduje również zaburzenia czynności tarczycy i zwiększa ryzyko wystąpienia kilku rodzajów nowotworów. Z tego powodu lek ten jest przeciwwskazany u pacjentów z genetyczną predyspozycją do raka tarczycy. Oprócz obniżenia wskaźnika masy ciała (BMI), Mounjaro znacząco zmniejsza masę mięśniową, co może prowadzić do zwiotczenia skóry i zmniejszenia gęstości kości oraz zwiększenia ryzyka występowania urazów i osteoporozy w późniejszym życiu. Niestety, jeśli nie zmienimy stylu życia, np. nie wprowadzimy zrównoważonej diety, regularnych ćwiczeń i kontrolowanego spożycia kalorii, to aby utrzymać korzyści związane z utratą wagi, pacjenci będą zmuszeni nadal przyjmować lek Mounjaro, ponosząc bardzo wysokie koszty kuracji. Skorzystanie z naturalnych alternatyw leków na cukrzycę typu 2 i odchudzanie może pomóc osiągnąć prawidłową masę ciała bez ryzyka wystąpienia skutków ubocznych i znacznego obciążenia finansowego. Na rynku suplementów diety można znaleźć tak zwane „boostery GLP-1 i GIP”. Są to wybrane ekstrakty roślinne oferowane przeważnie w kapsułkach; taka forma nie pozwala na użycie większej ilości składników i przyjmowania jednorazowo większych dawek (10-20 g) koniecznych w celu efektywnego działania na metabolizm. Taka kurację znacznie łatwiej jest przeprowadzić stosując mieszanki ekstraktów w proszku do przyrządzania koktajli. Jest to właśnie rozwiązanie, jakie zastosowaliśmy w naszej Multistaminie – kompozycji najskuteczniejszych ekstraktów roślinnych, przeznaczonej do spożycia 2 razy dziennie - rano i wieczorem - w dawkach po 10 g, w koktajlach owocowych lub czekoladowych.